This is Norway

Dit verhaal had even goed "tribute to John Fogerty" kunnen heten,of gebreide bomen of pas op voor overstekende trollen.

Goed geslapen in hotel Alexandra in Molde.Een etablissement,dat vernoemd is naar de prinses of Wales uit een ver verleden(1890).Toen een robuust verblijf met allure,maar door een brand in de veertiger jaren van de vorige eeuw verwoest en daarna weer opgebouwd.Nu gedateerd.

Toch begon de nacht wat rumoerig,want nauwelijks te bedde bleek een coverband muziek te spelen van Creedence Clearwater Revival.In het basement,maar luid en duidelijk hoorbaar.Ik ben even gaan kijken onder het genot van een biertje met een beschonken Zweed,die er voor zijn werk een weekendje overbleef.

Omdat het hotel midden in het centrum lag de volgende morgen eerst een wandeling gemaakt door de winkelstraat voor de dames uit het gezelschap.Die wilde wel kijken naar winkeltjes met typische noorse hebbedingetjes,maar die waren er niet.

Wel prominent aanwezig waren de autodealers uit de omgeving om hun nieuwste produkten uit te stallen in de straat,waarbij regenbuien het begin van de zomer inluidden.

Molde is bekend van de rozen,naar verluid omdat de grond daar kennelijk een goede voedingsbodem is.Een beeld van een rozenmeisje op het raadhuisplein typeert die verbintenis.

De reis vervolgend,trokken we langs de Tannefjorden in de aanloop naar de overtocht van Solsnes naar Afarnes.De bakken met regen,die we over ons heen kregen verhinderden,dat we echt van de fjorden konden genieten.Toen ik de pontbaas later vroeg of hij dit weer had besteld,zei hij met een brede grijns tussen baard en snor:"this is Norway man" en liep vervolgens in zijn oliejas verder om met de volgende klant af te rekenen.Hij was er duidelijk op voorbereid en wij deden het raam van de auto snel dicht om de gezellige en droge condities van de Tahoe maar niet teveel geweld aan te doen.

Maar zie, bij Andelsnes waren de weergoden kennelijk klaar met hun boze buien en konden we aan de haven even de benen strekken en onder een opklarende lucht een broodje eten.Met zicht op een van de Costa-cruiseschepen.

Het doel vandaag was Geiranger aan de Geirangerfjord.Ons schema voorzag in het bestijgen van de Trollstigen;een pas met een vanuit het noorden gezien zeer steile beklimming met uitzicht op de watervallen van Stigfossen.Een adembenemende klim ,die we dankzij kraakhelder weer in een heerlijke lentezon hebben kunnen berijden.Beneden heb je al zicht op de hanekamachtige bergformaties,die nog steeds hun witte kroon lieten zien.

Adembenemend ook door de smalle passages naarmate je hoger komt en overal uitzichtpunten om maar niets van de omgeving en de watervallen te hoeven missen.

Wat kan het weer op die hoogte hier plotseling omslaan.Natuurlijk hadden we al enkele regenwolkjes zien aankomen,maar ach,die gaan wel weer voorbij,zo dachten we.
Niet dus deze keer,want in een tijdsbestek van een klein half uur reden we langs de top van de waterval in heftige sneeuwbuien bij 0 graden.

Je begreep direct waarom de doorgang van de Trollstigen zolang gesperrt blijft.Even verderop de muren van sneeuw als symbolen van de afgelopen winter,die als kademuren aan je voorbijtrokken.Maar wel mooi om te zien en kleur gevend aan onze tocht.

De afdaling was minder spectaculair,maar niettemin mooi,omdat het landschap langzaam weer groen kleurde.Met af en toe een stop voor een fotootje reden we naar Valldal voor de overtocht met de ferry naar Eidsdal.
En even later bereden we de 63 weer voor de laatste kilometers naar Geiranger.Je klimt daarbij weer langs de Eidsdalen omhoog en voor je het weet rijdt je in de sneeuw.
Langzaam laat de weg steeds meer zien van de vallei,waar de Geirangerfjord door wordt omgeven en in de verte zie je zelfs al de contouren in mini-uitvoering van een cruiseschip,dat in de wateren van het fjord voor anker is gegaan.
De afdaling naar Geiranger is een steile,waar we de Tahoe in de eerste versnelling naar beneden laten rijden.Met steeds meer zicht op die wereldwijd bejubelde fjorden,die deel uitmaken van de Unesco werelderfgoedlijst.

In de verte steekt ons hotel al hoog boven de horizon van Geiranger uit als een wit baken in een wat grauwkleurige omgeving.
We zijn er en bevinden ons in gezelschap van vele Japanners en Chinezen,die met talloze bussen op dezelfde bestemming zijn afgeleverd.
Niet voor niks werd ons aangeraden maar snel aan tafel te gaan om te voorkomen,dat we in file op ons eten moesten wachten.
De dagelijkse borrel vervolgens maar na het eten genomen.

Wat een enerverende dag en onder de indruk van de kracht van de natuur en de elementen sloten we onze ogen .

Groeten Ohohoma