Alte Liebe

Bakken vol herinneringen kwamen boven, toen wij op verzoek van de familie nog een keer het Weser bergland doorkruisten om Rinteln en omgeving te bekijken.

Het waren twee lange dagen geweest .

Met een lawaaiige nacht als begin van ons vertrek uit Oslo.Het was al even wennen aan de stadse geluiden in ons hotel,met voorbijrijdende bussen en trams als aankondiging van weer eem nieuwe dag.Maar voor die laatste nacht had de gemeente kennelijk besloten om het beton en straatwerk tussen de rails pal onder ons raam weg te breken.De jongens beukten er met hun pneumatische hamers op los alsof het hun lieve lust was.Zo van : eentje voor oma ,eentje voor opa en eentje voor Marianne.Zij konden er niet van slapen(ik had er geen last van) en waren s ochtends aan de ontbijttafel niet echt uitgerust.

De boot stond voor twee uur die middag gepland voor vertrek,waardoor wij nog een paar uurtjes hadden voor een laatste blik op Oslo.We kwamen uit bij het nieuwe operagebouw aan de overzijde van de haven en besloten uit te stappen.Het in wit opgetrokken gebouw lag daar te glimmen in de ochtendzon,waardoor de scherpe lijnen van de bijzondere vormgeving goed zichtbaar waren.Terwijl de familie binnen een kijkje nam ging Benne het dak op om wat foto s te maken.Je kunt het dak op, omdat dit als een soort hoed met schuine vlakken over het gebouw heen is getrokken.En vandaar natuurlijk een prachtig uitzicht op de haven biedt.
Ook binnen geven de bijzondere lijnen een aparte sfeer en dwingen je om voortdurend het oog naar boven te richten.

Met een laatste groet aan Oslo arriveerden wij bij de terminal,waar de Fantasy in al zijn grootsheid al voor ons klaar lag.Wat wil je,een drijvend flatgebouw van vijftien verdiepingen kun je niet missen daar in de haven.We mochten als een van de eersten naar binnen en namen plaats in de panorama lounge om van het vertrek maar niets te hoeven missen.Een prachtig uitzicht over Oslo,waar we inmiddels vele plekjes van herkenden,was ons deel.

We genoten er van en met enige vertraging zagen we Oslo langzaam van ons wegvaren voor een overtocht van ruim twintig uur.De eerste drie uur door het Oslofjord,waarvan de contouren langzaam in de verte verdwenen bij het bereiken van het open water van het Skagerrak.

De luchten waren mooi tot in de avond. Langzaam werd het weer donker op deze breedtegraad ook al lengen de dagen nog.Met een koers van 193 graden koerste de boot op Kiel af.
We hadden weer een hut voor vier personen,waar we aan het eind van de middag van onze traditionele borrel genoten.De familie trok na het weer uitstekende diner te bedde.Benne bleef op dek om van de invallende duisternis maar niets te hoeven missen .Een fris windje in de rug.Af en toe naar binnen voor een bezoekje aan de band,die muziek uit de jaren zestig en zeventig ten gehore bracht.

De nacht bleek ten tweede male voor opa en oma een lastig te nemen horde.Nauwelijks geslapen van het gesnurk van Marianne troffen wij ze in de panorama lounge,toen het schip de haven van Kiel binnenvoer.Opgewekt maar moe deden zij hun verhaal .

Het regende in Kiel toen wij de boot verlieten en in een file van losgelaten automobielen reden we naar de autobahn,die ons naar Rinteln zou brengen.
De rit zou zo n twee tot drie uur vergen,maar dat was afhankelijk van hoe druk het bij de Elbetunnel zou zijn.Je kunt immers niet om die tunnel heen en er waren wegwerkzaamheden.Maar bij nadering bleek van Stau oid geen sprake en opgelucht kozen we voor de 7 naar Hannover.

In de auto werd al druk overlegd wat we eerst zouden bezoeken en waar we de weg af moesten.
De zon was inmiddels teruggekeerd en bij Hameln namen we de afslag voor de 442.Ja ,de familie begon nu toch plaatsjes te herkennen ,terwijl het Weser bergland langzaam de horizon vulde.
Halverwege een kruising naar Hessisch Oldendorf,waar opa destijds gestationeerd was bij 4 GGW (groep geleide wapens)als lid van de “MI 5 “van de nederlandse luchtmacht.Een basis van waaruit de Hawk en Nike raketten werden bestuurd,die elders in de bossen onzichtbaar voor de “vijand”waren opgesteld.Zo n zelfde basis als in Stolzenau,waar broerlief zijn diensttijd had doorgebracht.

Wat kun je nog verwachten na 40 jaar en het was dan ook even zoeken om in de volgebouwde wijken fysieke herinneringen terug te vinden.
“Ja hier was de basis geweest en hier was het toegangshek en daar het ziekenhuis;en hier heb ik paard gereden” zo hoorde je uit de monden van de familie.Maar er was niet veel meer over,dat de herinnering kon verbeelden.Toch leuk om al die verhalen te horen over de school,het vrijwilligerswerk van oma en de activiteiten op de basis,waar Nic overigens slechts administratief was gevestigd.

De familie heeft van 70-76 in Duitsland gewoond .Niet op de compound ,maar in een huis in Rinteln aan de rand van het bos.

Van Hessisch naar Rinteln.Onderweg Schaumburg opgezocht,waar het slot de trekpleister is.Toen een plek,waar bezoekende familieleden regelmatig werden genodigd voor een prachtig uitzicht over de vallei van de Weser.
Voor Marianne een plaats,waar een van haar jeugdliefdes (ene Heino) had gewoond. Een idyllisch dorpje tegen de bosrand aanliggend in een agrarische omgeving.”Ja hier zou de boerderij van Heino s vader hebben gestaan”,maar toen wij het erf opreden geen herkenning.
“Rij hier eens in Ben“ hoorde je regelmatig en zo doorkruisten wij Schaumburg op zoek naar verjaarde herinneringen.
Bij het slot was een uitspanning,waar we koffie met cake bestelden.Marianne vroeg de waardin of zij die Heino kende;Heino …..meier.Na enig nadenken riep de waardin Heino Noltemeier,ja natuurlijk.Haar zoon is bevriend met de zoon van Heino en die heet ook Kaj.En hoe heette zijn vrouw,o ja Sabine en hij heeft nog een dochter.Ja ,hij woont niet meer op de boerderij maar ergens in de Ossendorfstrasse.
Binnen een paar minuten was de connectie daar en Marianne besloot om haar e-mailadres achter te laten.De waardin zou het bezorgen .Nu maar afwachten of Heino wil bijten.

Verrassend om na zoveel jaren nog iemand te treffen, die de verbinding met het verleden kan leggen.

We trokken verder richting Rinteln.Ook hier was het even zoeken .”Ga hier maar eens naar boven",klonk het in de auto toen wij Rinteln naderden,“want dan kom je direct op de Helene –Brehmweg uit”.Niet dus.Allemaal veranderd met veel nieuwe huizen,die de bosrand inmiddels bevolken.”Ga maar weer terug en daar rechtsaf en dan weer rechts en daarna over het spoor naar boven”.Zo zochten we ons een weg naar de plek waar de familie 5 jaar lang lief en leed heeft gedeeld.En ja daar was de Helene-Brehmweg,toen we voor de derde keer een pad naar boven richting bosrand hadden genomen.Wat was het veranderd.

Even verderop links naderen we de rijtjeshuizen.Het is de tweede en we stoppen voor een foto.Maar toen ik het raam opendraaide begaf de raambediening het,zodat we voor eerst het meegenomen ducktape konden gebruiken om het raan op zijn plaats te houden.Die mensen zullen wel gedacht hebben:wat doen die Hollanders hier en waarom maken ze foto s?

Rij nu maar eens het bospad op naar boven,een paadje waar vroeger veel is gewandeld.Het lag er allemaal nog en ook het Waldkater hotel was er nog, waar veel feestjes werden gevierd.

We reden door naar het centrum en namen de tijd voor een wandeling langs de vele Fachwerkhuizen.Namen een ijsje en een milkshake op het dorpsplein en genoten van de herinneringen,die de familie kon ophalen bij het zien van al die huisjes, winkeltjes en uitspanningen.Allemaal veranderd ,maar toch…!

Met nog een laatste rit door de de langs het centrum liggende smalle straatjes verlieten we Rinteln in westelijke richting en reden binnendoor naar Vlotho voor onze laatste overnachting.

Lange maar mooie dagen .

Groet Ohohoma