Oma s dag

Je kunt van deze reis veel zeggen ,maar dat we veel hebben beleefd staat inmiddels wel vast.

Vandaag was het oma s dag.Vanmorgen bij het ontbijt keken we uit op de Geirangerfjord,waar zojuist een cruiseschip voor anker was gegaan.

Al snel werd duidelijk dat oma en opa iets aan ons wilde zeggen.Er was niets aan hen te zien,waardoor je mogelijk al iets kon vermoeden,maar met de boodschap brengen hadden ze moeite.

Bij het douchen was oma onderuit gegaan in het bad en was voorover gevallen en had haar arm bezeerd.Naar nu bleek kon ze haar arm niet meer zelfstandig optillen,maar zoals zo vaak zei ze,dat het wel meeviel en dat we ons geen zorgen hoefden te maken.

Opa vertelde,dat zij na de val niet meer uit bad kon komen en had haar met veel moeite met behulp van een handdoek om haar rug opgetrokken.Toen nog niet wetend wat we inmiddels weten.

Natuurlijk waren we geschrokken en vooral Marianne.Je kunt begrijpen,dat het ontbijt vanaf dat moment niet meer zo belangrijk was.Het ging er nu om wat we moesten doen in dit afgelegen oord.

Het voorlopige programma zou een rondrit bevatten langs de mooie plekjes in de buurt voorafgegaan door een tripje met de ferry langs de watervallen van de zeven zusters.Maar het regende pijpestelen,zodat we dit programma snel skipten voor een bezoekje aan een of andere eerste hulp.

Navraag bij de receptie leerde,dat we in Geiranger op zondag niets zouden treffen,maar dat er een dokter gebeld kon worden in Valldal zo n 30 km hiervandaan.De behulpzame receptioniste regelde,dat we bij een Legerkontor terecht konden en ons moesten melden bij de ambulance-ingang.

Inmiddels was ook Oma wel tot het besef gekomen,dat het beter was er even naar te laten kijken.

Omdat we vandaag geen reisdag hadden togen we "ïn alle rust" en zonder tijdsdruk richting Valldal,waar we inderdaad op de eerste hulp terecht konden.
Er was eigenlijk niet zoveel te zien en pijn deed het niet echt volgens oma,alleen die arm hing er een beetje bewegingloos bij.En dat verontrustte de behandelend arts,waarop ze ons adviseerde om toch even een fotootje te laten maken in het dichtsbijzijnde ziekenhuis,dat in Alesund bleek te zijn,zo n 85 km verderop.Hoe juist zou haar advies zijn.

In het ziekenhuis bleek op de fotos een breuk onder de knop van de bovenarm,die ingedrukt was en daardoor niet zo gemakkelijk zichtbaar,mede omdat de arm iets uit de kom leek te zijn geschoten.Maar dat laatste was gelukkig niet het geval.

Oma onderging alles gelaten en zoals zij is bijna of er niets aan de hand was.Nogmaals we moesten ons er maar niet druk om maken.
Oma kreeg een mitella om die de arm in de kom moet stabiliseren en pijnstillers voor vandaag en morgenochtend.

Ze mocht de reis voortzetten;met het advies om bij thuiskomst direct weer foto s ter controle te laten maken.
Van de gemaakte foto s kregen we een cd-tje mee.

Vandaag dus een dagje ziekenzorg met een voor oma helaas mindere afloop.

Je kunt je voorstellen,dat het bezoekje aan Alesund centrum niet alleen letterlijk in het water viel.Het bleef de gehele dag met bakken uit de hemel komen.

Nu,we schrijven 22.30 uur is oma naar bed geholpen met extra kussens ter ondersteuning;hopelijk met een goede nachtrust in het vooruitzicht.

Het was ook puur toeval dat Yvonne belde,net nadat we het ziekenhuis hadden verlaten.En daar hadden besloten om het verhaal gewoon aan het thuisfront te vertellen.De eerste meelevende reacties van Yvonne ,Kaj, Kirsten en Natasja werden dan ook bijzonder op prijs gesteld.

Morgen maar zien hoe het gaat lopen met Balestrand als reisdoel.

Je zou bij dit alles bijna vergeten, dat we gisteren de Trollstigen hebben bestegen.Een fantastische ervaring bij wisselende weersomstandigheden.

Maar daarover later meer.

Welterusten voor nu in dank voor alle reacties van onze vaste en freelance briefschrijvers,Ohohoma