Blokken voor oma

De hagelstenen verzamelen zich als ijskristallen tegen de ruiten van het restaurant,als wij vanavond de maaltijd gebruiken.Tegen de achtergrond van bergmassieven,die langzaam verdwijnen in een mist van regenwolken.
Heftige windvlagen geven het landschap een winters karakter,terwijl wij napraten over weer een mooie dag van onze rondreis op de Lofoten.

De Lofoten zijn gewoon prachtig om in rond te rijden.De afwisseling van bergmassieven en water langs wegen,die zich van dorp naar dorp slingeren maken,dat de schoonheid eigenlijk weersonafhankelijk is.Natuurlijk geeft een beetje zon meer allure en vriendelijkheid aan de pittoreske vissersdorpjes,met hun rood/wit gekleurde huisjes en minivissershaventjes.
Maar de donkere wolken geven de natuur ook charme en horen bij dit deel van Noorwegen rond deze tijd.

Sinds gisteren zijn we op de Lofoten na een wat onstuimige overtocht met de ferry van Melbu naar Fiskebol.Het was bovendien erg koud en de ferry schommelde behoorlijk heen en weer op de door de sterke wind opgestuwde golven van de Hadselfjorden.Boven op het buitendek moest je je af en toe goed vasthouden,maar je kon er toch uitstekend foto s maken van de bergmassieven op Austvagoya.Koud ja;toen ik weer binnenkwam,wreef een van de aanwezige noorse dames mijn handen weer warm.(wat heb jij toch met noorse dames,zou Marianne later zeggen)
In de auto,waar de rest van de familie verbleef, beleefden zij de schommelingen heel anders en heftiger.Gelukkig duurde de overtocht maar 25 minuten.

Direct na aankomst verlieten we de E 10 door rechtsaf naar boven de Atlantische kust te volgen.Je passeert idyllische plaatsjes en huisjes in de zo karakteristieke kleuren en stijlen,gebouwd tegen de achterkant van de uit zee oprijzende massieven,die ook hier gedeeltelijk met sneeuw zijn bedekt.Af en toe nemen we offroad een paar afslagen en verbazen ons over de ongerepte verschijnselen van de bijna voelbare natuur.

We bereiken Laukvika en zien talloze rekken met gedroogde kabeljauw(cod),die bestemd zijn voor landen in zuid-Europa.Daarnaast rekken met vissekoppen,die als restprodukt naar Nigeria worden uitgevoerd voor de vissoep.
We rijden om de visfabriek heen en schieten plaatjes van de opstuivende golven,die de zwarte kale rotsblokken als het ware even in het licht zetten.

De weg buigt af naar de E10 in zuidoostelijke richting van de kust weg .We rijden door Svolvaer en Kabelvag naar Henningsvaer,een pittoresk vissersplaatsje,dat echter op tweede pinksterdag uitgestorven is.
We schieten wat foto s en omdat er geen kroegje open is besluiten we de E10 te volgen naar onze eindbestemming.Een vakantiepark in Mortsund.Na enig rondrijden vinden we de weg,die zich vanaf Leknes zuidwaarts als 815 naar Stamsund begeeft en halverwege een afslag heeft naar Mortsund .Na een km of 8 treffen we het park Statles Rorbuster in alle rust aan .

We blijken in een van de huisjes te verblijven en de sleutels zijn in een envelope met twee punaises aan de deurpost bevestigd.Goed geregeld !Omdat er verder geen gasten in het park verblijven wordt er s avonds speciaal voor ons gekookt.Een heerlijke maaltijd besluit weer een belevenisvolle dag.

Vandaag het zuidelijke deel van de eilandengroep bezocht.Eerst de E 10 afgereden naar Ao,het zuidelijkste puntje,waar de weg eindigt in een voetpad,dat uitzicht biedt op de Moskstraumen en de er langs omhoogrijzende massieven.
Toen langzaam weer omhoogrijdend plaatsjes als Reine en Sund bezocht.Overal die typische huisjes in hun roodwitte jasje, gebouwd langs de borders van de haventjes op rotsen die de waterkering vormen en ondersteund door houten palen.Een plaatje voor het oog.

Vervolgens alle rechtsafslaande paadjes ingeslagen om al dan niet off-road het volgende kustplaatsje te bereiken.Bonkend en stuiterend onder gewillige instemming van het gezelschap achter in de auto.Voor hen een nieuwe ervaring,voor mij puur fun om de Tahoe ook op deze wijze te gebruiken.Uiteindelijk is ie er voor gebouwd en zonder protest doet ie zijn werk.

Je komt dan in bijvoorbeeld Nesland terecht,waar een weerstation is gebouwd op de uitlopers van het eiland en een aantal vakantiehuisjes het eind van de weg markeren.
Zo kom je ook in Nusfjord; een plaatsje,dat door de lokale bevolking als museum wordt beschouwd voor de entree waarvan je in het hoogseizoen moet betalen.Wij rijden er zo in en genieten van het zicht op het door rotsen ingesloten haventje,waar twee Duitsers verse kabeljouw staan schoon te maken.
En de talloze meeuwen elke gelegenheid aangrijpen om zich luid schetterend meester te maken van weggegooide stukjes visafval.
Hiervoor kom je naar de Lofoten,prachtig om te aanschouwen,zelfs onder deze weersomstandigheden.

Via Vikten,waar een glasblazerij is,die echter gesloten is,keren we terug naar ons vakantiehuisje,nemen een borrel,hergrouperen wat bagage voor de overtocht met de Hurtigruten,genieten weer van een heerlijk diner en zoenen elkaar tevreden te bedde.

Het was weer mooi!

Groet Ohohoma

PS De titel verraadt iets van de gezond-kritische houding,die wij af en toe jegens elkaar aannemen.Bijvoorbeeld over het klimgedrag van Oma,als zij met haar net iets te korte benen de Tahoe wil bestijgen.Eigenwijs als zij kan zijn kiest zij niet voor de voor de hand liggende weg en komt in de knel met haar voeten omdat ze met het verkeerde been begint.Daarentegen geniet ze ervan om bij het klimmen een kontje te krijgen en ingesnoerd te worden.

Toch bedacht ik mij,dat dit ook gemakkelijker moet kunnen en vond een paar stevige blokken hout voor een opstapje.Maar oma vond die blokken maar niks en zie daar,plotsklaps kon zij wel met het goede been en dus gemakkelijker instappen.
Hoe Oma?
Eerst het rechterbeen dan de handgreep met de linkerhand en vervolgens hijsen om met een plof in het zadel terecht te komen.
Prima gedaan!