Kystriksveien

Vandaag de Rock City van Noorwegen achter ons gelaten.Namsos het Volendam van Noorwegen,omdat veel artiesten en muzikanten uit de rock scene hun roots in Namsos en omgeving hebben.Vandaar een museum,waar je veel kan leren over het ontstaan van deze muziek en vooral voor de kinderen zelf kunt ervaren wat het is om muziek te maken en te produceren.
Vanwege het late openingsuur hebben we het museum gelaten voor wat het was.

Het ontbijt in het Rica Rock City hotel was rijk en gevarieerd geetaleerd en al uitkijkend op de baai genoten we ervan en bekeken de plannen voor de dag.Natuurlijk eerst even kijken naar de reacties van het thuisfront op onze verhalen;er bleken al vroege vogels gereageerd te hebben.

Rond kwart voor tien namen we afscheid van de aardige receptionistes en togen door het dorp naar een goedkope benzinepomp.
Wen er alvast maar aan,want de Noren,nota bene zelf olie producerend rekenen tussen 13,5 en 15 kronen voor een liter bruisend en energierijk vocht.Omgerekend zo n twee euro de liter.Omdat de Tahoe een dorstig type is,kan een paar kronen veel schelen.

Regelmatig tanken is aan te bevelen want de pompen,buiten de bewoonde wereld zijn schaars.

Vandaag ervoor gekozen om de kustweg naar het noorden te volgen.
Vanuit Namsos kies je dan voor de 769,die eerst een stukje westelijk koerst om je vervolgens noordwaarts te sturen langs Salen op weg naar Lund.

Daar pak je het veer naar de overkant (Hofles),waar je via Vag, Kolvereid en Gravvik bij Simte de 802 neemt om de 17 te bereiken,die je richting Holm(Solstad)stuurt.In Holm pak je dan het tweede pontveer van de dag.Na een minuut of twintig ga je aan wal om de laatste kilometers naar Bronnoysund af te leggen.

Je zou willen,dat alle fjorden op de werelderfgoedlijst staan,zo mooi als het is om dit gebied te doorkruisen.Je waant je in de rotstuin van Noorwegen,die extra glans krijgt nu we de gehele dag van de zon konden genieten.
De weg slingert zich niet alleen door het landschap maar varieert ook in hoogte,waardoor je na elke bocht of heuvel weer verrast wordt door het dan opdoemende landschap.
Het is gelukkig niet druk op de weg,waardoor we met een gangetje van 40 km alle schoons in ons kunnen opnemen.Eigenlijk teveel van het goede,want je wilt alles wel fotograferen.

Omdat we vandaag niet teveel kilometers hoeven maken,kunnen we ook de tijd ervoor nemen.

De eerste eland dient zich aan ,maar wordt gemist door Opa en Marianne ,omdat hij(zij?)zich schielijk uit de voeten maakte en het bos in vluchtte,toen wij naderden.Later zien we nog enkele herten,maar de waarschuwingsborden voor overstekende elanden blijven verder onbeantwoord.

Bronnoysund is vooral bekend van de Torghatten en de brug over de fjord.
De Torghatten staat voor een bergrots van mastodontische afmetingen,waarin door de eeuwen heen een gat is ontstaan(hole in the rock).

De berg bevindt zich ten zuiden en daagt je uit voor een flinke klim over rotsen,gravel,beekjes en een enkel aangelegd trapje van rotsblokken.
We besloten deze na de voortreffelijke maaltijd in een lokale uitspanning te slechten,overigens niet wetend wat ons nu echt te wachten stond.
Na 12 km bereikten we de voet van de berg aan de oostelijke kant,zetten de auto brutaal op het aanloopgedeelte van het "wandelpad" en kozen de weg omhoog.
Al gauw bleek het pad te steil en oneffen voor de familie.Ik toog uiteindelijk zelf naar boven en bereikte de hole zo n twintig minuten later.Het hart ging behoorlijk te keer,maar bleef gelukkig kloppen.Het gat bood een doorkijk op de voor de kust liggende eilandjes .

Dit was het dan en ik liet mijzelf weer voorzichtig naar beneden stappen;naar beneden is lastiger en buiten adem,maar warm en voldaan bereikte ik de auto,waar ik de foto s van het gat kon laten zien.

Terugrijdend naar beneden zagen we een oude Volvo een zijpad nemen;nieuwsgierig waar deze naar toe zou gaan gingen we achter hem aan.Hij stopte bij een boerderij en de man gaf ons een teken,dat we door konden rijden.Het pad leidde langs de opdrogende watertjes van het fjord naar de achterkant van de Torghatten.Met veel plezier kon ik de familie alsnog het gat laten zien,dat als een puntje oplichtte in de avondzon.

Tevreden reden we terug naar ons hotel,onderweg opa de gelegenheid gevend de brug te fotograferen.

De avond valt,maar het wordt niet meer donker.Toch gaan we te bedde,omdat we ruim twaalf uur in de weer zijn geweest en de ogen inmiddels proberen te luiken.

Over de kustweg is een aardig boekje verschenen(Kystriksveien),waarin de route van Steinkjer tot aan Bodo in detail is beschreven.Met informatie over de aankomst-en vertrektijden van de desbetreffende ferry s.

Morgen richting Mosjoen voor weer nieuwe ervaringen met hopelijk zonnig weer.

Voor nu gegroet,Ohohoma.

PS1 Maarten en Hanny,bedankt voor jullie werk aan de tuin vandaag

PS2 Ronald,Piet Roos doet geen bellen rinkelen bij oma

PS 3 Marianne verlangt weer naar Sammy!